Pieprz Zielony Ziarno

PIEPRZ 

Pieprz jest niekwestionowanym królem wszystkich przypraw oraz jedną z najstarszych i najpopularniejszych przypraw świata. Dostarczenie go do Europy było głównym celem dalekomorskich wypraw na wschód. W dawnych czasach pieprz miał większą wartość niż złoto. Rzymianie pierwsi zdobyli wiedzę o cyrkulacji powietrza i odkryli znaczenie monsunów w żegludze morskiej. Dzięki temu mogli zagwarantować stałe dostawy pieprzu z południowych Indii. Aleksandrię uczynili głównym portem handlowym na szlaku łączącym Europę z Azją. Budowali tam ogromne magazyny, w których składowali pieprz. Jednej z bram miasta nadano nawet nazwę Brama Pieprzowa. Podczas oblężenia Rzymu król Gotów zażądał okupu w postaci trzech tysięcy funtów pieprzu, złota i srebra. Rzymianie niechętnie spełnili żądanie Gotów, którzy nie docenili tego gestu i doszczętnie złupili Rzym.

W średniowieczu pieprz służył jako środek płatniczy; posagi, podatki i czynsze często uiszczano w pieprzu. W owych czasach pojawił się termin renta pieprzowa, który oznaczał płatność w całości, często wysoką, ponieważ przyprawa była trudno dostępna. Obecnie termin ten oznacza kwotę nominalną. W 1180 roku w Londynie powstał cech pieprzowy; także Francja posiadała swoje stowarzyszenia poivriers, a Niemcy - Pfeffersacke.

Duży popyt na pieprz wynikał z jego własności konserwujących oraz możliwości polepszenia mdłego smaku psującego się mięsa. W wyścigu do Wysp Korzennych stanęli najwięksi żeglarze i podróżnicy, tacy jak Marco Polo, Krzysztof Kolumb, Vasco da Gama, Magellan i Francis Drake; przemierzali cały świat w poszukiwaniu pieprzu i korzeni, które miały im zapewnić bogactwo.

UPRAWA

Nazwa pieprzu wywodzi się z sanskrytu (starożytnego języka Indii) od słowa pippali oznaczającego jagodę. Początkowo nazwa ta ograniczała się do indyjskiego pieprzu długiego (Piper longum), który z wyglądu przypominał bazie i był znany starożytnym Grekom i Rzymianom, ale występował bardzo rzadko, nawet w Indiach, skąd się wywodzi. Piper nigrum jest tropikalnym, wiecznie zielonym pnączem, występującym na Wybrzeżu Malabarskim Półwyspu Indyjskiego; Koloniści hinduscy ponoć przewieźli pieprz na Jawę, jedną z Wysp Sundajskich, stamtąd rozprzestrzenił się na Borneo, Sumatrę, Sri Lankę, Penang i Singapur. Im bliżej równika, tym lepiej rośnie pieprz. Dzisiaj uprawiany jest w Tajlandii, na tropikalnych obszarach Afryki, wyspach mórz południowych oraz w Brazylii.

W większości krajów pnącza prowadzone są po pniach drzew. Roślinę trzeba przycinać, ponieważ ze zbyt wysokich trudno zbierać owoce. Liście pieprzu są długie, zielone i szpiczaste. Białe kwiaty kwitną w gronach przypominających liście czerwonych porzeczek. Aby dostać się do wyższych partii rośliny, zbieracze muszą wejść na drabiny ustawione na trójnogach. Zrywają liście, których jagody są już czerwone i zielone. Następnie jagody oddziela od łodyżek i sortuje.

RODZAJE PIEPRZU

Pieprz czarny, biały i zielony to owoce tej samej rośliny Piper nigrum.

Pieprz czarny: Zielone jagody rozkłada się na matach i suszy na słońcu przez tydzień, aż staną się czarne i pomarszczone. Czasami przed suszeniem jagody są blanszowane wrzącą wodą.

Pieprz biały: Czerwone i pomarańczowe jagody pakuje się w worki i moczy przez tydzień w wolno przepływającym strumieniu wody. Proces ten powoduje rozkład skórki, którą można łatwo usunąć, rozcierając jagody w dłoniach nad sitami. Takie obrane jagody to właśnie biały pieprz.

Pieprz Zielony: Jagody pieprzu sprzedawane w postaci suszonych zielonych ziaren otrzymuje się poprzez liofilizację(Suszenie przez wymrażanie wody) Pieprz zielony często sprzedaje się także zakonserwowany w solance lub occie.

Pieprz długi: W starożytnej Grecji i Rzymie cieszył się ogromną popularnością, natomiast obecnie bardzo trudno go kupić, nawet w jego ojczyźnie - Indiach. Mimo że roślina ta należy do rodziny Anacardiaceae, nadano jej botaniczną nazwę Piper langum.

Cubeb: Suszone, niedojrzałe owoce dziko rosnącej rośliny, spokrewnionej z winoroślą. Owoce jej wielkością przypominają owoce pieprzu, z wyraźnym, charakterystycznym zakończeniem. Cubeb można stosować jako substytut pieprzu. Dostępny jest w sklepach specjalistycznych oraz ze zdrową żywnością.

PRZYGOTOWANIE

Ziarna pieprzu, umieszczone w plastikowej torebce, można zgnieść wałkiem do ciasta. Uzyskane w ten sposób pokruszone ziarenka idealnie nadają się do steków albo nacierania kaczki przed pieczeniem. Pieprz można także w utłuc w moździerzu lub zmielić w elektrycznym młynku do kawy. Na co dzień lepiej stosować ręczny młynek i napełniać go całym ziarnami, które mielimy w zależności od potrzeb.

SMAK I AROMAT

Pieprz czarny charakteryzuje się szczególnym, bogatym aromatem i bardzo pikantnym smakiem, który znajduje odzwierciedlenie w aromacie przyprawy. Pieprz biały jest łagodniejszy niż czarny i nie ma tak silnego zapachu. Smak białego pieprzu jest wyraźny, ale nie tak bogaty i złożony. Pieprz zielony natomiast jest łagodny w smaku, ale ostrością przypomina czarny. Jednak złożoność smaku i zapachu nie równa się z innymi rodzajami pieprzu.

W KUCHNI

Pieprz jest jedną z najczęściej używanych przypraw, stosowaną niemal do wszystkich potraw. Kuchnie całego świata wykorzystują zarówno pieprz biały, jak i czarny prawie na każdym etapie gotowania oraz jako przyprawę stołową. Pieprz nie tylko nadaje potrawom aromat, ale potrafi także podkreślić ich oryginalny smak i zapach.

Przyprawa służy również do doprawiania deserów; czarny pieprz dodaje się do keksów i pierników, czasami w całkiem dużych ilościach; można nim też lekko doprawiać świeże owoce. Lekko posypane pieprzem plastry świeżego ananasa, usmażone na niesolonym maśle oraz podane z płonącym rumem zadowolą i zaskoczą nawet najbardziej wytrawnych smakoszy. Podobne wrażenie wywołują zwykle, świeże truskawki, lekko posypane czarnym pieprzem przed dodaniem tradycyjnej i wszechobecnej bitej śmietanki. Także słodkie, soczyste figi podane z miękkim serem kozim cudownie smakują doprawione pieprzem.

Biały pieprz jest łagodniejszy od czarnego i ma zupełnie inny smak. Stosowany jest jako przyprawa do białych sosów przyrządzanych na bazie mleka lub śmietany, których wygląd mogłyby zeszpecić drobiny czarnego pieprzu. Czasami zmielony biały pieprz lepiej pasuje do smaku potraw niż czarny, na przykład do puree z ziemniaków.

W MEDYCYNIE

Pieprz jest od dawna cenionym środkiem pobudzającym apetyt i łagodzącym nudności. W Indiach, od niepamiętnych czasów jest stosowany jako lek na wszystko, od paraliżu po ból zęba. Mieszkańcy Afryki Wschodniej wierzą, że zapach potu po zjedzeniu dużej ilości pieprzu odstrasza komary.

Bibliografia: 

1. Morris, "Przyprawy świata", Warszawa 2003r.

Waga: 30g 

Kraj pochodzenia: INDIE

PRODUKT POSIADA ATEST KONTROLI JAKOŚCI

Sposób przechowywania: Przechowywać w suchym i chłodnym miejscu. Chronić przed promieniami słonecznymi.

Produkt może zawierać śladowe ilości selera i gorczycy